منجی غریب

بیایید دست به دست هم بدیم تا آقامون مهدی بیاد ...

منجی غریب

بیایید دست به دست هم بدیم تا آقامون مهدی بیاد ...

منجی غریب

بسم الله الرحمن الرحیم

وإِن یَکادُ الّذینَ کَفَروا لَیُزلِقونَکَ

بِأَبصـارِهِم لَمّا سَمِعُوا الذِّکرَ

و یَقولونَ إِنَّهُ لَمَجنونٌ *

و مَا هُوَ إِلاّ ذِکرٌ لِلعَـلَمین ۞


-----------------------
السلام علیک یا بقیة الله فی ارضه

باعرض سلام به همه‌ی محبان و منتظران ارباب غریب مهدی موعودارواحنا فداه

ان شاءالله لحظاتی مملوء از عشق به امام زمان علیه السلام رو در اینجا سپری کنید

هدف از ساخت این وبلاگ رضایت قلبی مولا مهدی ارواحنافداه و تعجیل در فرجش می باشد

لطفا در صورت کپی برداری نام منبع رو ذکر کنید

نذر یک لبخندت مهدی جانم

التماس دعای فرج و شهادت در رکاب امام زمان علیه السلام

یاعلی مدد مولایم ...

95/2/27


آخرین نظرات

وظیفه شیعیان در دوران غیبت

دوشنبه, ۷ تیر ۱۳۹۵، ۰۷:۳۵ ق.ظ

شدّت فتنه ها و کثرت ابتلائات و فزونى مشاکل و انحرافات در دوره غیبت حضرت مهدى(علیه السلام)،

اقتضا مىکند که ایمان آوردگان و پیروان ولایت همواره بر حذر بوده، و نسبت به

عقیده و عمل خویش مراقبت بیشترى داشته باشند. در این باب، نکاتى چند از

کلام معصومین سلام اللّهعلیهم، دقت و تعمّق بیشترى مىطلبد:

الف) تمسک به ریسمان ولایت:

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

«یأتى على النّاس زمان یغیب عنهم امامهم»، زمانى بر مردم فرا رسد که

پیشواى شان غایب گردد.

زراره پرسید: در آن زمان مردم چه کنند؟ فرمود:

«یتمسّکون بالأمر الذى هم علیه حتّى یتبیّن لهم»، به همان امر ولایتى که دارند چنگ زنند،

تا بر ایشان تبیین شود.

و در کلامى دیگر فرمود: «طوبى لشیعتنا المتمسکین بحبلنا فى غیبة قائمنا».

خوشا به حال شیعیان ما ! آنان که در زمان غیبت قائم ما به ریسمان ولایت ما تمسک مىجویند.

راستى در آن زمان که امام و پیشواى مردم، در دسترس آنان نباشد و دامهاى شیطان براى

جدا کردن آنان از ولایت اهلبیت (علیهم السلام) که همان صراط مستقیم خداست،

در همه جا پراکنده شده باشد، چه وسیلهاى مطمئنتر از «حبل ولایت» مىتوان یافت که

بتواند از «افتادن به چاه ضلالت» و «گرفتار شدن به دام انحراف» جلوگیرى کند؟!

ب) تمسک به تقوى:

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «إن لصاحب هذا الامر غیبةً فلیتّق اللّه عبدٌ و لیتمسّک بدینه».

«به یقین صاحب این امر را غیبتى هست، پس هر بندهاى باید به تقواى الهى روى آورد و به

دینش چنگ زند.»

همین تقواست که روشن بینى و رزق بىحساب و گشایش الهى را نصیب انسان مىسازد،

و همین تقواست که در لحظههاى خوف و خطر دل را آرامش مىدهد، و همین تقواست که

در دوران فتنه خیز غیبت، مایه رستگارى انسانهاست.

ج) طلب معرفت:

زراره گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض کردم اگر زمان غیبت فرزندت مهدى (علیه السلام)

را درک کردم چه کنم؟

فرمود: این دعا را بخوان; «اللّهم عرّفنى نفسک، فانّک إن لم تعرّفنى نفسک لم اعرف

رسولک،

اللّهم عرّفنى رسولک فانّک إن لم تعرّفنى رسولک لم اعرف حجّتک اللّهم عرّفنى حجّتک

فانّک

إن لم تعرّفنى حجّتک ضللت عن دینى».

«خدایا خودت را به من بشناسان که اگر تو خودت را به من نشناسانى، پیامبرت را نتوانم

شناخت.

خدایا پیامبرت را به من بشناسان که اگر تو پیامبرت را به من نشناسانى، حجّتت را نتوانم

شناخت.

خدایا حجت خود را به من بشناسان که اگر تو حجّتت را به من نشناسانى از دینم گمراه

خواهم شد.»

1 ـ معرفتها را از خدا باید طلبید.

2 ـ شناخت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) تابع شناخت خدا، و شناخت حجّت متفرّع

برشناخت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) است.

3 ـ اگرچه بدون شناخت خدا و پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)، شناخت حجّت ممکن

نیست،

امّا گمراهى از دین در اثر عدم شناخت حجّت لازم مىآید.

به عبارت دیگر، عدم گمراهى از دین، بدون شناخت حجّت، تضمین نمىشود.

وبدیهى است که هردعایى، تنها پشتوانه حرکت به حساب مىآید، اصل دعاء ابراز نیاز

درونى و طلب تأیید الهى، در حرکت بیرونى است.

نیاز به معرفت که احساس شد و حرکت براى کسب معارف که توسط بنده آغاز گردید.

اگر دل با خدا باشد و گام در راه او قرار گیرد وصول به معرفت تضمین شده است.

«قل ما یعبؤ بکم ربّى لولا دعاؤکم».

«بگو اگر دعاى شما نباشد، پروردگار من به شما عنایتى نکند.»

هـ ) تقیّه به عنوان سلاح مقاومت:

امام رضا (علیه السلام) فرمود: «لا دین لمن لاورع له، و لا ایمان لمن لاتقیّة له إن

اکرمکم

عند اللّه أعملکم بالتّقیّة فقیل له: یابن رسول اللّه إلى متى؟ قال: إلى یوم الوقت المعلوم،


و هو یوم خروج قائمنا اهل البیت.»

«کسى که از گناه نپرهیزد، دین ندارد و کسى که تقیّه نداشته باشد، ایمان ندارد

همانا گرامىترین شما

نزد خدا، کسى است که به تقیّه بیشتر و بهتر عمل کند.»

گفته شد: اى فرزند رسول خدا تا کى؟

فرمود: «تا روز «وقت معلوم» که همان روز ظهور و زمان قیام قائم ما اهلبیت است.

«تقیّه» هرگز به معناى «دم فروبستن» و «بىتفاوت ماندن» و بنا به «مصلحت اصطلاحى»

رفتار کردن و «نان به نرخ روز خوردن» نیست.

«تقیّه» هرگز به معناى «دست کشیدن از آرمانها» و همراه شدن با هرکس و ناکس نیست.

تقیّهاى که از وظایف شیعیان در دوران غیبت حضرت مهدى(علیه السلام) شمرده شده

و ارزشى هم سنگ با «تقوى» دارد وعدم رعایتش مساوى «با بىایمانى» شمرده شده،

نوعى سلاح مقاومت است.

امام صادق (علیه السلام) در تفسیر آیات (95 تا 97) سوره کهف که در باره بناى سدّ،

توسط ذوالقرنین است و طى آنان از سدّى بلند که دشمنان نتوانند بر فرازش روند و

از شکافتنش ناتوان باشند حکایت شده است مىفرماید:

«اذا عَمِلتَ بالتقیّة لم یقدروا لک على حیلة و هو الحصن الحصین وصار بینک و بین

اعداء اللّه سداً لایستطیعون له نقباً».

هنگامى که به تقیّه عمل کنى چارهاى علیه تو نمىیابند ونمىتوانند با تو نیرنگ بازند،

و آن به مانند دژى استوار و محکم است و بین تو و دشمنان خدا سدّى نفوذ ناپذیر ایجاد مىکند.»

پس تقیه، چارهاى براى در امان ماندن از دشمن مقتدر و فرصتى براى قدرت یافتن خویش است

تا نیروها بیهوده هدر نروند و در موقع مناسب توان ضربه زدن به دشمن را داشته باشند.

هـ) انتظار آگاهانه:

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «اقرب، ما یکون العباد من اللّه جلّ ذکره و أرضى ما یکون عنهم

اذا افتقدوا حجّة اللّه جلّ و عزّ و لم یظهر لهم و لم یعلموا مکانه و هم فى ذلک یعلمون أنّه لم تَبطُل

حجّة اللّه جلّ ذکره و لامیثاقه، فعندها فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً...»

«زمانى که بندگان به خداى بزرگ نزدیک ترند و خدا از ایشان بیشتر راضى است، زمانى است

که حجت خداى تعالى از میان آنان ناپدید گردد و ظاهر نشود و آنان جایش را هم ندانند. با این

همه بدانند که حجت و میثاق خدا از بین نرفته و باطل نشده است. در آن حال، در هر صبح و شام،

چشم انتظار فرج باشید».

فضیلت بندگان خدا در این زمان و رضایت بیشتر خداوند از آنان، بدین جهت است که آنان بىآنکه

امام خویش را ببینند و معجزاتش را مشاهده کنند و در حیرتها به درخانهاش پناهنده شوند،

تنها با اعتماد به خدا و پایبندى به تقوى و دوستى اهلبیت، میثاق الهى را نگاهبانى کرده

ومرزهاى عقیده را پاس مىدارند.

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «یا ابا بصیر! طوبى لشیعة قائمنا المنتظرین لظهوره فى

غیبته و المطیعین له فى ظهوره، اولئک اولیاء اللّه الذین لاخوف علیهم و لاهم یحزنون.»

«اى ابوبصیر! خوشا به حال شیعیان قائم ما که در دوران غیبت او در انتظار ظهورش به سر مىبرند

و در دوران ظهورش به اطاعت او روى مىکنند، آنان اولیاى خدا هستند که هیچ ترس

و اندوهى بر ایشان نیست.»

باهم آمدن دو وصفِ «انتظار در غیبت» و «اطاعت در ظهور»، براى شیعیان حضرت قائم(علیه السلام)،

نشان دهنده نوعى ملازمت بین ایندو وصف است. به این معنا که شیعیان منتظر

در دوران غیبت چنان امام خود را شناخته و در اطاعتش مىکوشند که اگر

دوران ظهور تحقق مىیافت،

در زمره مطیعین حقیقى او بودند.

هـ ) حزن و اندوه بر مصائب غیبت و دعا براى ظهور :

سدیر صیرفى گوید: با برخى از اصحاب بر امام صادق (علیه السلام) وارد شدیم، او را نشسته

بر خاک دیدیم، در حالى که عبایى خشن با آستین کوتاه پوشیده و با قلبى سوخته، همچون

مادر فرزند از دست داده، مىگریست، رنگ چهرهاش تغییر کرده و اندوه از گونههاى

مبارکش پیدا بود و اشکهایش، لباسش را خیس کرده بود وناله مىکرد:

«مولاى من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و

آسایش دلم را از من گرفته است!

مولاى من! غیبت تو، بلا و مصیبت مرا به فاجعههاى ابدى پیوند داده، و از دست دادن یاران،

یکى پس از دیگرى، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکى که از چشمم

مىریزد و نالهاى که از دلم بر مىخیزد با یاد بلاها و سختىهاى ـ دوران غیبت تو

ـ پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناکترى در برابر دیدگانم شکل مىگیرد!»

سدیر گوید: شگفت زده پرسیدیم این ماتم وگریه براى چیست؟!

امام صادق(علیه السلام) آهى عمیق و سوزناک کشید و فرمود:

اى واى! صبح امروز، در کتاب جفر نظر مىکردم و در باره ولادت و غیبت طولانى

و طول عمر قائم ما و بلاهاى مؤمنین در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت

و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام، تأمل و دقتى داشتم، در اثر آن،

رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.»

وقتى حال امام صادق(علیه السلام) ـ که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت مىزیسته است

ـ چنین باشد، باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه

باید باشد،

بیهوده نیست که در هر مناسبتى شادى آفرین یا غمبار،

سفارش به قرائت دعاى ندبه شدهایم که حدیث اشک و سوز دل منتظران حضرت مهدى(علیه السلام)

است.

وبى مورد نیست که این چنین بر دعاى براى فرج در زمان غیبت، تأکید شده است.

امام زمان(علیه السلام) مىفرماید: «اکثر و الدعاء بتعجیل الفرج».

«براى نزدیک شدن ظهور و فرج، بسیار دعا کنید.»

 

 

نظرات  (۱)

  • علی حقیقی
  • سلام علیکم
    احسنتم؛ فیض بردیم و استفاده کردیم...
    تشکر
    ضمناً با مطالبی درباره منجی غریب(عج) در خدمت شما هستیم...
    نظر دادن تنها برای اعضای بیان ممکن است.
    اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.